Aurora – Luis Landero

 

Goed bedoeld idee rijt oude wonden open

De film Festen is misschien wel de overtreffende trap van een familie die is verscheurd door oud zeer. Tijdens het lezen van Aurora, een roman van Luis Landero, een grote naam in de Spaanse literatuur, komen de herinneringen aan die memorabele film onvermijdelijk weer bovendrijven. Er zijn wel grote verschillen. In Festen kwam het tot een feest en dat liep gigantisch uit de hand. In Aurora is alleen al het voornemen tot het organiseren van een feest genoeg om oude wonden open te rijten.

Luisterend oor

Dat goed bedoelde idee komt van Gabriel, man van Aurora, ter gelegenheid van de tachtigste verjaardag van zijn moeder. De achterliggende gedachte is om oud zeer uit de weg te ruimen. Het feestvarken zelf, zijn twee zussen noch Aurora vinden het een goed idee. De hoofdpersoon is in de klas achtergebleven om na schooltijd wat huiswerk na te kijken maar dat komt er niet van. In plaats daarvan dringen de herinneringen aan de voorgaande zes dagen zich op.

Aurora is luisterend oor. Iedereen om haar heen misbruikt haar om zijn of haar verhaal te doen, frustraties te uiten en te roddelen. Vanzelfsprekend zijn het gekleurde herinneringen en belevenissen. Dé waarheid bestaat niet.
Onderlinge haat, nijd en jaloezie hebben diepe wonden geslagen. De vier karakterologisch sterk uiteenlopende familieleden hebben een modus gevonden om ermee om te gaan door het verleden te laten rusten en ook elkaar met rust te laten. Maar zij heeft zelf ook een verhaal te vertellen maar aan wie?

Magnifieke stijl en compositie

Het verhaal in Aurora speelt zich af op twee niveaus. Er zijn de gesprekken met de gezinsleden, altijd één op één met haar. Die worden afgewisseld met de herinneringen aan haar eigen leven. Dochter Alicia heeft een ernstige ontwikkelingsstoornis. Echtgenoot Gabriel, het zondagskind, heeft van zichzelf een imago gecreëerd dat hij met graagte cultiveert. Hij doet zich voor als filosoof, een geduldig en stoïcijns mens, tegelijk vol van zichzelf. Gaandeweg blijkt dat dit beeld nuancering behoeft om het maar eufemistisch uit te drukken.

Landero speelt met woorden en stijlen. Lange en complexe zinnen wisselt hij af met korte en eenvoudige. Met verve belicht hij de verschillen tussen de herinneringen van de diverse betrokkenen. Zo is moeder in de ogen van de dochters een strenge moeder van wie zij niets mochten. De verwende en altijd voorgetrokken Gabriel, die ontzien wordt na het overlijden van man en vader, heeft een heel ander beeld van haar. Het is niet voor niets dat het idee voor een feestje van hem komt.

Het verhaal van Aurora

Het is inmiddels een paar uur later. Aurora hoort van de conciërge dat het acht uur is, tijd om te gaan. Haar herinneringen aan hetgeen in de voorgaande zes dagen is gebeurd hebben de tijd doen omvliegen. Ze concludeert dat ze is vast komen te zitten is een web van hele en halve (on)waarheden waaruit ontsnappen niet mogelijk is. Toch zal zij haar verhaal vertellen.

“Dus ook Aurora heeft een verhaal te vertellen. Een verhaal dat tot vandaag lag te smeulen, wachtend op een vonk, een plotselinge windvlaag die de gloeiende kolen aanwakkert tot een groot vuur. En ze weet nu zeker dat een ander van alles over jezelf vertellen niet zo onschuldig is, niet helemaal onschuldig in ieder geval, en dat het niet waar is dat woorden toch snel verwaaien in de wind. Dat is niet waar. Alles wat er gezegd wordt, blijft voor altijd gezegd.”

En zij vertelt haar verhaal. Zonder woorden, want naar haar woorden luistert toch niemand.

Aurora
Luis Landero
Roman
Wereldbibliotheek
2021
Paperback
239
Arie van der Wal, Eugenie Schoolderman
9789028450646
Share

Geef een reactie

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.