Langdradig
Colm Tóibín is zo’n schrijver over wie ik goede verhalen had gehoord. Ik had wel enige aarzeling, het gebeurt helaas te vaak dat teleurstelling op de loer ligt. Die aarzeling blijkt terecht. Dat ligt niet zozeer aan het verhaal, wel aan de stijl. Het zou zomaar kunnen dat ik het wat deze auteur betreft bij Nora laat.
Flaptekst
Ierland, eind jaren zestig. Nora Webster, niet de makkelijkste vrouw, is pas weduwe geworden. Ze probeert haar leven in het kleinsteedse Enniscorthy opnieuw gestalte te geven. Niet alleen heeft ze in haar eentje de zorg voor haar vier kinderen, ze moet ook weer gaan werken. Tegen de achtergrond van het conservatieve, katholieke Ierland met zijn strenge sociale controle weet ze zich door middel van vriendschappen en muziek toch te ontworstelen aan de benauwenis van haar leven.
Mijn indruk
Aan het verhaal ligt het niet. Dat is best interessant. Met een onderwerp als dit kun je alle kanten op. In dit geval concentreert het verhaal zich op Nora, hoewel er een paar bijfiguren zijn die mogelijk interessanter zijn dan deze dame. Zij heeft twee dochters, Fiona en Aine, die niet meer bij moeder wonen, zij studeren. Een van hen, Aine, is behoorlijk actief in de Ierse beweging die zich afzet tegen de Engelse overheersing. De twee zoons, Donal en Conor, wonen nog wel bij hun moeder. Zij hebben allebei zo hun problemen, die hun oorzaak vooral vinden in de periode dat Nora hen onderbracht bij een tante. Gedurende al die tijd heeft zij niet naar de jongens omgekeken. Nu zij weer thuis zijn moet Nora aan het werk, het kan niet anders, en weer zijn de jongens op zichzelf aangewezen.
Aanvankelijk heeft zij helemaal geen tijd voor zichzelf, later lukt dat beter. Dan krijgt zij de mogelijkheid om haar zangtalent te ontwikkelen. Te laat eigenlijk, daarmee kun je beter als kind beginnen, maar zij gaat er gedreven mee aan de slag. Waarom nu pas, waarom heeft zij zich tijdens haar huwelijk laten tegenhouden?
De reden dat Nora mij niet goed beviel ligt aan de manier waarop Tóibín het presenteert. Het is allemaal vrij gezapig, ook de dramatische momenten blijven nogal vlak. Meer moeite heb ik met de stijl. Een willekeurige passage:
“Op een zondagavond eind januari, toen Aine weer naar de universiteit en Donal zonder merkbare tegenzin naar school was vertrokken, was Nora in haar slaapkamer aan het strijken, toen Conor riep dat ze naar beneden moest komen om het journaal te zien.”
Het is een zin met een hoop ballast, irrelevante details. De kern: er is iets op televisie wat zij moet zien, aldus haar zoon. Als zo’n passage uitzondering zou zijn of spaarzaam voorkomt is dat prima. In dit boek is het helaas geen uitzondering, het is de standaard. Veel overbodigs, waardoor het maar doorzeurt en alle “spanning” eruit wordt gehaald. Dat ik over een vrij eenvoudig boek van 378 pagina’s met weinig diepgang een week heb gedaan is veelzeggend.
Roman
De Geus
2015
Hardcover
378
Anneke Bok
9789044534580
Ontdek meer van JKleest
Abonneer je om de nieuwste berichten naar je e-mail te laten verzenden.
Zou het aan de vertaling kunnen liggen? Of gewoon een kwestie van smaak. Ik vind dat Colm Tóibín geweldig schrijft en vind dat de details juist bijdragen aan de sfeer.