Blauwe maan – Lee Child

Miskleun

Vakantie en helaas een beetje last van gezondheidsklachten, niets ernstigs, wel hinderlijk. Als je dan toch wat wilt lezen dan is de weg van de minste weerstand wel zo aanlokkelijk. De keus viel op Blauwe maan van Lee Child. Het is deel 24 in de reeks met Jack Reacher in de hoofdrol. Alle boeken in die reeks kennen een vergelijkbare opbouw, er zijn veel telkens terugkerende elementen, de hoofdpersoon is voorspelbaar, net als de afloop. Hij wint. Logisch, anders zou de reeks abrupt eindigen. Dat zou jammer zijn, want ondanks het repetitieve is vrijwel elk deel behoorlijk genietbaar gebleken, op een enkele uitzondering na. Voorspelbaarheid troef, zou je denken. Nou, mooi niet, deze keer.

Inhoud

Jack Reacher is een voormalig militair agent, opgeleid om altijd een oogje in het zeil te houden. Hij zit in een Greyhoundbus en kijkt naar een oudere man die slaapt in zijn stoel en die een dikke envelop met contanten uit zijn zak heeft hangen. Een andere passagier kijkt ook… uiteraard met de gedachte snel rijk te worden.

Wanneer de overvaller eindelijk een poging waagt, schiet Reacher te hulp. De oude man is hem dankbaar maar weigert Reachers aanbod om hem thuis te brengen. Hij is kwetsbaar, bang en zit duidelijk in grote problemen.

Elders in de stad strijden twee meedogenloze, rivaliserende criminele bendes – de ene Albanees, de andere Oekraïens – om de macht. Hebben ze de controle over de oude man en diens leven? Zal Reacher toekijken en slechte dingen laten gebeuren? Of kan hij de situatie zo beïnvloeden dat die in ieders voordeel is?

Mijn mening

Het begin van Blauwe maan is alleszins volgens verwachting. Jack Reacher mengt zich in dubieuze zaken, terwijl hij er net zo gemakkelijk van kan wegblijven. Maar dan is er geen boek. Dit keer neemt hij het op tegen twee criminele organisaties die het ook met elkaar aan de stok hebben. Door een “territoriaal” conflict vallen er doden bij bosjes, actie en reactie. Gezien de hardheid van de criminelen lijkt het onbegonnen werk om het gevecht aan te gaan, zeker omdat hij aanvankelijk alleen is. De eerste medestander die hij ontmoet is een aantrekkelijke vrouw die werkt in een kroeg die door een van de rivaliserende partijen wordt uitgebaat. De trouwe lezers van deze reeks weten al wat er zal gebeuren: dat wordt een vrijpartij.

Niets nieuws onder de zon. Maar dan gaat het mis. Hoewel Lee Child al had aangekondigd vanaf het volgende deel het stokje over te dragen aan broer Andrew, lijkt het er sterk op dat het hier al is gebeurd. De stijl verandert, weg is de nonchalance, het stoÏcijnse, de onderkoelde, soms cynische humor die Reacher zo typeert. Wat de voorgaande delen zo sterk maakte, het strooien met kennis en ervaring, het ventileren van zijn denkvermogen, worden hier opzichtige trucjes in plaats van sterke punten.

Nog ergerlijker is de manier waarop Reacher dit afhandelt. Elke subtiliteit is verdwenen, het is van dik hout zaagt men planken. Grote aantallen boeven worden neergemaaid op een manier die in de allerslechtste actiethrillers niet zou misstaan. Dat is een subgenre dat ik verafschuw. Dat juist de boeken van Lee Child ver weg bleven van dat simpele machtsvertoon en de gemakzuchtige gewelddadige afhandeling maakte zijn boeken juist prima verteerbaar.

Blauwe maan is een regelrechte afknapper en een, hopelijk eenmalige, dissonant in een verder prima reeks.

Blauwe maan
Jack Reacher
Lee Child
Thriller
De Harmonie
2019
E-boek
381
Jan Pott
9789024586165
Share

4 gedachten over “Blauwe maan – Lee Child”

Geef een reactie

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.