Eerbetoon aan zelfdestructieve eenling
In Italië is Mauro Corona een mediafenomeen. Behalve schrijver, kunstenaar en ecologisch geweten is hij bergbeklimmer. Dat laatste en veel andere dingen heeft hij te danken aan zijn leermeester Celio, een man die hoog in de bergen is geboren, in het gras, tussen de geiten. Zijn herinneringen aan hem heeft hij verwerkt in het onlangs verschenen Het leven van Celio.
Wacht even. Herinneringen of bedenksel? In de inleiding, getiteld Attentie, verklaart Corona dat de hoofdpersoon van deze roman nooit heeft bestaan. Hij is gevormd door het uitwerken van persoonlijke gedachten en andermans overtuigingen. Celio heeft geen verbanden of gelijkenissen met werkelijke feiten, personen of zaken, tenzij toevallige.
Interessant. Want tijdens en na het lezen van Het leven van Celio heb je geen moment het gevoel dat je niet leest over een mens van vlees en bloed. Sterker nog, in sommige opzichten zou je dolgraag over enkele eigenschappen en kwaliteiten van deze man willen beschikken.
Wat maakt hem uniek?
Wat zijn die eigenschappen? De man is een mensenhater, het is nauwelijks mogelijk om bij hem in de gunst te komen, laat staan dat vrouwen in staat zijn om zijn hart te veroveren. Hij is tegendraads, bot, koppig, wat hij in zijn kop heeft, gaat er niet meer uit, maar ook hondstrouw aan die enkeling die wel zijn sympathie waard is.
Geld interesseert hem niet, de waarde van zaken bepaalt hij zelf. Als hij vindt dat iets € 100 waard is betaalt hij dat, niet meer en zeker ook niet minder. Vooral dat laatste zorgt nogal eens voor verbazing. Met geleuter over dagelijkse dingetjes en politiek hoef je bij hem niet aan te komen.
Wat zijn die unieke kwaliteiten dan? Hij is een uitstekende bergbeklimmer. Celio beklimt bergen en bergwanden gemakkelijker en sneller dan wie dan ook. Hij kent geen angst en is een evenwichtskunstenaar die zijn lichaam perfect beheerst. Hiermee dwingt hij groot respect af in die omgeving, de Dolomieten.
Wat zijn ogen zien, maken zijn handen. Hij hoeft maar te kijken naar wat een steenhouwer of houtbewerker kan en hij kan het ook, vaak beter. Die kwaliteiten heeft hij hard nodig om in zijn levensonderhoud te kunnen voorzien. Want van zijn eigenschappen moet hij het niet hebben, die zijn vaak reden voor ontslag. Maar zijn kwaliteiten bezorgen hem een reputatie waardoor hij altijd wel weer ergens aan de slag kan.
Zuipen wordt zijn ondergang
Zijn grootste “kwaliteit” is zelfdestructie. Hij drinkt niet, dat kun je zo niet noemen, hij zuipt, legendarische hoeveelheden werkt hij naar binnen. Zijn motto is:
“Laten we de kelk van het leven heffen en op de dood de laatste slok.”
Zijn sterke lichaam kan dat lang verstouwen, maar zelfs Celio ontkomt niet aan aftakeling.
Corona maakt wel duidelijk dat hij veel, heel veel aan deze Celio te danken heeft. De man nam hem onder zijn hoede, beschermde Corona tegen zijn fysiek en verbaal gewelddadige vader en leerde hem bergen te beklimmen en nog zo wat vaardigheden.
Dat maakt de vraag echt of bedenksel des te fascinerender, maar wat maakt het eigenlijk ook uit voor de lezer die iets moois in handen heeft. Corona heeft in Het leven van Celio een bijzonder fascinerende man tot leven gewekt, iemand die zeer tot de verbeelding spreekt, een man die je niet snel zult vergeten. Dat is een kwaliteit van grote schrijvers en hoewel dit pas het eerste boek is dat ik van hem heb gelezen, durf ik het wel aan om hem (onder voorbehoud, dat nog wel) tot die categorie te rekenen.
Literatuur
Wereldbibliotheek
2023
Paperback
224
Marieke van Laake
9789028450776
Ontdek meer van JKleest
Abonneer je om de nieuwste berichten in je inbox te ontvangen.