Op een dag openden de hokken en de holen
Naar buiten kwam de holenbeer de mammoet de zeevarende
aalscholver, cormorant in verzen, de witkopgier
de steenbok uit de bergen, de dolkdragende haai
Je kon aan hun snuiten zien dat het ernst was
Je kon het horen aan hun vleugelslag en hun gebrom
Ze hadden afgelegd hun verootmoediging, neergeworpen hun juk
eertijds opgelegd door die geheimzinnige held van Adam
die met zijn tuin
Ze hadden er kort en goed tabak van
En afgeworpen lag de moraal van het jachtgeweer
het afgestroopte vel van de vlucht verbleekte
De adder liep rechtop en het zwijn droeg polaroid glazen
die hem een aangenaam uiterlijk gaven. De bevers
knaagden telefoonpalen om en verbraken zo iedere communicatie
Wat te voorspellen was, voorop ging de leeuw zwart zwart
als zwart goud en goudkleurig als diepzwart
Het was een schitterende stoet, oogverblindend
Achteraan de eenhoorn als vermist opgegeven, de dodo de trekduif
alsmede de virussen en de uitgelaten spermatozoïden
Zo trokken
de heilige dieren door de heilige wereld
H.H. ter Balkt
Aan de mensen die machines geworden zijn – H.H. ter Balkt
Overal jan gassen in de straten van oud kwaad-
sprekersland. Wij leven nu stukken sneller dan
de insecten! Felle zandstormen waaien op Mars;
permafrost beeldhouwt de bodem in een ijzeren
De blindheid – H.H. ter Balkt
De blindheid is bij je ook als je ziet en zo
zie je soms in een stadscentrum op een dag
in de zomer of herfst de stammen in ’t bos
of de wateren van het moeras dat daar blonk
De straatsteen – H.H. ter Balkt
Lelijk als de nacht snikt stil de straatsteen.
Ook de straatsteen heeft een onderkant, een keerzij
donker als de achterkant van de maan of
obscuur als oeroude kamelentred onder de aartsvader.
Grote beuk – H.H. ter Balkt
Hij is het zwijgen rechtop de hemel in;
de wind, de hitte en regen hieuwen zijn stam
en takken, zijn wortels als houten fonteinen
wellend uit de bronnen. Alle seizoenen
H.H. ter Balkt
Herman Hendrik (Harry) ter Balkt (Usselo, 17 september 1938 – Nijmegen, 9 maart 2015), bekend als H.H. ter Balkt, was een Nederlands dichter. Hij was opgeleid als onderwijzer, maar zegde dit vak in 1983 vaarwel. Hij leidde de laatste jaren een sober en teruggetrokken bestaan.
Zijn eerste bundels verschenen onder het pseudoniem Habakuk II de Balker.
Novembernacht – H.H. ter Balkt
de zwartharige nacht draagt
zijn bevend lichaam
door het gloeiend heelal
en om de huizen huilt
de wind