Wat een tegenvaller!
Een boek dat door de redactie van de Detective en thrillergids is uitgeroepen tot beste thriller van het jaar zorgt voor hooggespannen verwachtingen. De winnende boeken uit voorgaande jaren waren in het algemeen erg goede thrillers. Het meisje in de trein, het debuut van Paula Hawkins, maakt die verwachting in het geheel niet waar. Ondanks dat die verwachtingen al waren getemperd door de gemengde waarderingen en door het gegeven dat de auteur wegens gebrek aan succes is gestopt met het onder pseudoniem schrijven van chicklit.
Rachel zit dagelijks in een forensentrein naar Londen. Deze stopt dagelijks onder andere voor een rij huizen waar Rachel, zo blijkt later, zelf heeft gewoond. Tijdens die stop fantaseert zij over wat zich achter de facades kan afspelen. De bewoners van een bepaalde woning geeft zij de meeste aandacht en zij verzint voor hen namen en een mogelijke invulling van hun leven.
Op een zekere dag wordt de vrouw uit die woning als vermist opgegeven. Rachel herinnert zich de dag van de vermissing nog, zij denkt dat zij een en ander heeft gezien. Deze herinneringen zijn onduidelijk, maar zijn voor haar wel aanleiding om zich met het onderzoek te bemoeien en met de levens van de bij de vermiste vrouw betrokken personen.
Haar hulp werkt vooral averechts en vertragend. Door haar alcoholverslaving en haar psychische stoornissen geeft zij de politie verkeerde informatie, beschuldigt min of meer lukraak mogelijke verdachten en belemmert het onderzoek enorm. Gaandeweg blijkt tevens dat haar leven verknoopt is met dat van sommige buurtbewoners, onder wie haar ex-man en zijn nieuwe vrouw, wat haar betrouwbaarheid geen goed doet.
Het meisje in de trein is als geheel net zo onbetrouwbaar en misleidend als de voornaamste hoofdpersoon Rachel. Zij lijdt aan waandenkbeelden die worden versterkt door haar alcoholisme, zij is een stalker die het leven van anderen zuur maakt, zij is niet op weg naar haar werk maar houdt de schijn op, zij is ontslagen wegens disfunctioneren als gevolg van haar alcoholisme. Kortom: een loepzuivere onbetrouwbare verteller.
De titel is misleidend. Rachel is dik in de dertig, heeft een mislukt huwelijk achter de rug, is verslaafd, heeft een mislukte kinderwens en beliegt en bedriegt iedereen om haar heen. Zo iemand met droge ogen een meisje noemen is idioot. Had het dan liever Het zeikwijf in de lorum genoemd, of De psychoot in een fantasiewereld, dat zou de inhoud meer recht hebben gedaan.
Het is geen thriller. Er komt een misdaad in voor, maar niet elk boek waar een misdaad in voorkomt is een thriller. Het belangrijkste kenmerk van een thriller, de spanning, ontbreekt volkomen. Sterker nog, de mogelijke dader is op een kwart van het boek al niet te missen.
Wat wel overheerst is het relationele gezanik. Mislukte huwelijken, overspel, jaloezie, al dan niet gelukte kinderwensen doordesemen het boek dat daardoor meer lijkt op een slecht geschreven chicklit dan op een thriller.
De personages roepen geen enkele sympathie op. Enige identificatie met een hoofd- of bijrolspeler is wel zo prettig, maar die mogelijkheid biedt dit boek niet. Het lijken eerder marionetten dan mensen van vlees en bloed. Zelfs een baby heeft meer overeenkomsten met een lappenpop dan met een klein menselijk wezen.
En dan het tempo. Het verhaal strompelt voort met het tempo van een boemeltreintje dat last heeft van wisselstoringen.
Is er dan niets goed aan dit boek? Ja, de vorm. Hoewel niet geheel vernieuwend is de afwisseling van perspectief tussen drie vrouwen die in mindere of meerdere mate onbetrouwbare vertellers zijn heel aardig.
Zoals gezegd een enorme tegenvaller. Als dit de beste thriller zou zijn dan moet het genre voor het ergste vrezen. Gelukkig is dat niet terecht, er zijn genoeg betere thrillers verschenen die het genre voldoende perspectief bieden. Het zegt meer over editie 2015 van de Detective & thrillergids van Vrij Nederland waarover ik al eerder mijn bedenkingen heb geuit dan over het genre.
Thriller
Bruna
6 mei 2015
Paperback
360
Miebeth van Horn
Rachel neemt elke ochtend dezelfde trein. Elke dag hobbelt ze over het spoor, langs een rij charmante huizen in een buitenwijk van Londen, en stopt daar altijd voor hetzelfde rode sein. Zo kijkt ze elke ochtend naar een stel dat op hun terras ontbijt. Ze heeft inmiddels het gevoel dat ze hen persoonlijk kent en noemt hen ‘Jess en Jason’. Hun leven – in Rachels ogen – is perfect. Een beetje zoals haar eigen leven dat ooit was.
Op een dag ziet ze iets vreemds in hun tuin. De trein rijdt gewoon weer door, maar voor Rachel verandert alles. Niet in staat om het voor zichzelf te houden, stapt ze naar de politie met haar verhaal, wanneer blijkt dat 'Jess' vermist wordt. Hiermee raakt ze niet alleen verwikkeld in de gebeurtenissen die volgen, maar ook in de levens van iedereen die erbij betrokken is. Maar wie is er te vertrouwen? Heeft ze meer kwaad dan goed gedaan door zich met deze zaak te bemoeien?
Ontdek meer van JKleest
Abonneer je om de nieuwste berichten naar je e-mail te laten verzenden.