Herinneringen aan Brussel november 2015

Boeken kunnen veel met een mens doen. Eén van de interessantere aspecten is dat verhalen in boeken herinneringen tot leven kunnen wekken. Ook minder prettige.
Dat overkwam mij tijdens het lezen van Een jihad van liefde van Mohamed El Bachiri, mijn recensie via de link. Dat boek is geschreven naar aanleiding van het verlies van zijn vrouw die omkwam bij de aanslagen in Brussel in maart 2016.

Onze zoon toog eind augustus 2015 naar Brussel, de wijk Molenbeek die korte tijd later wereldnieuws werd. Hij ging daar vijf maanden op kamers wegens een stage.
Wij hadden gepland om het weekend van 20 november gezamenlijk door te brengen in Brussel. Wij wilden de stad leren kennen, voor hem was het een welkome onderbreking. Maar daar kwam iets tussen.
De plegers van de aanslagen in Parijs, in het weekend daarvoor, woonden in die wijk, of hadden anderszins connecties ermee.
Molenbeek werd wereldnieuws.

Het weekend kon niet doorgaan, te gevaarlijk, het gehele centrum van Brussel was hermetisch afgesloten door zwaarbewapende militairen in volle uitrusting. Na dat weekend werd het nog grimmiger. Ongeveer de hele wijk werd afgegrendeld, het openbare leven lag plat, zoon moest dagenlang in zijn huis blijven. Dat bleek niet voor niets; bij hem in de straat zijn woningen leeggehaald wegens verdachte bewoners en dat ging er niet zachtzinnig aan toe. Hij heeft iets dergelijks vanuit zijn raam live meegemaakt.
Gelukkig keerde de rust langzaam maar zeker weer terug, hoewel de militairen wel het straatbeeld bleven beheersen.

Wij hier in ons veilige thuis waren behoorlijk ongerust. De situatie was explosief, de militairen stonden op scherp, geen idee wat er kon gebeuren. Dat is enerzijds. Maar anderzijds probeer je jezelf gerust te stellen. Bijvoorbeeld door je in te beelden dat deze types niet in hun eigen wijk / stad zouden huishouden. Het hielp, een beetje.

Hoewel de stage gelukkig was afgerond kwam dat gevoel van onrust toch weer aan de oppervlakte door de aanslagen in maart in Brussel, waarvan één bij een metrostation dat hij altijd aandeed onderweg naar de universiteit. Hun eigen wijk werd dit keer niet gespaard.

Dat kwam allemaal weer naar boven bij het lezen van genoemd boek. Niet dat ik daar nu weer van in de stress schoot, maar toch. Ik werd toch weer even herinnerd aan een heel onprettige tijd.

Niet de fijnste herinneringen, maar het laat wel zien waartoe boeken in staat zijn. In dit specifieke geval werd een herinnering tot leven gewekt die ik ver had weggestopt, eigenlijk had doodverklaard.
Toch heb ik geen seconde spijt van het lezen van dit boek, daarvoor is het te mooi, met een positieve boodschap die alle steun en aandacht verdient.

Share

Geef een reactie

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.