Boek versus beeld #2 No country for old men

Het boek is beter dan de film. Met zo’n opmerking is het altijd gemakkelijk scoren. Maar klopt het ook of is het een staaltje interessant doen zonder onderbouwing. Ik waag een poging om tot een gemotiveerder oordeel te komen aan de hand van mijn eigen ervaringen.
Een en ander is uitsluitend mijn mening!

Er zijn vier punten te verdelen: ex aequo, een kleine overwinning of een afgetekende zege.
No country for old men (Geen land voor oude mannen) neem ik als tweede onder de loep.

Het boek
Voor degenen die mij al langer volgen zal het geen verrassing zijn. Cormac McCarthy is één van mijn favoriete schrijvers. Ik heb vrijwel al zijn boeken gelezen en er zit naar mijn mening niet één slechte of zwakke bij.
No country for old men (Geen land voor oude mannen) gaat over:

Ergens in de jaren 80 stuit Llewelyn Moss in het grensgebied tussen de VS en Mexico tijdens de jacht op een gruwelijk moordtoneel. In een onherbergzaam dal is een illegaal drugstransport overvallen. De lijken zijn nog warm. De drugs en 2,4 miljoen dollar liggen voor het grijpen. Zijn leven verandert voorgoed wanneer hij besluit de dollars mee te nemen. Zware jongens komen achter zijn identiteit en willen hem vermoorden om het geld te bemachtigen. De achtervolging van Moss neemt apocalyptische vormen aan. Het ene na het andere slachtoffer valt onder het revolvergeweld. Sheriff Bell, een oude man, gaat ook achter Llewelyn Moss aan. En probeert Moss te beschermen. (Bron: Goodreads)

Het boek is ijzingwekkend spannend en geschreven in de herkenbare stijl van McCarthy. Verwacht bij hem geen psychologisch gewroet, en evenmin emotie. Wel: korte zinnen zonder opsmuk en een bijzonder bloemrijk vocabulaire.
Het gaat bij hem vooral om de gebeurtenissen en die zijn dermate interessant en fantasievol dat elk boek opnieuw een belevenis is.
Dat geldt zeker ook voor No country for old men, hard, rauw, spannend en zonder dat het al te zeer wordt benadrukt rijk aan thematiek; schuld, berouw, boetedoening, goed versus kwaad.
Kortom: ik vond het geweldig!

De film
Het verhaal wordt heel goed gevolgd en is heel herkenbaar. Het is prachtig verfilmd en het is niet vreemd dat het vier Oscars in de wacht sleepte, waaronder die voor beste film en beste regie. De sfeertekening is fantastisch, de dreiging is altijd voelbaar en spannend van begin tot eind.

De hoofdrolspelers hebben een belangrijke bijdrage aan het succes van de film. Josh Brolin overtuigt als Llewellyn Moss, maar het is toch vooral Javier Bardem, die voor deze rol een Oscar kreeg voor beste bijrolspeler, die uitblinkt. Hij speelt perfect de rol van de angstaanjagende, emotieloze en vooral meedogenloze Anton Chigurh.

Conclusie
Boek en film vind ik allebei bijzonder goed. Het boek heb ik verslonden, de film heb ik nu twee keer gezien; een derde keer komt er misschien ook nog wel van.
Ik heb geen voorkeur, het is een gelijkspel: 2 – 2.

Tussenstand
Waarmee de tussenstand nu is: 5 – 3 voor het boek

Zie voor eerdere afleveringen:
#1 Knielen op een bed violen

Share

4 gedachten over “Boek versus beeld #2 No country for old men”

  1. Helemaal met je eens over de film, Jan. Ik heb het boek nog niet gelezen. Ja, die Javier Bardem was uiterst angstaanjagend in de film. Het boek komt t.z.t.
    Overigens vond ik de verfilming van The Road ook heel goed gedaan. Bij het lezen van het boek had je niet zo zeer dat je de vreselijke troosteloosheid van het landschap voor de geest kon halen en dat kwam in de film extra hard aan. Ook prima boek en prima film. Lange leve Cormac McCarthy!

    Beantwoorden

Geef een reactie

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.