Waarschuwing vooraf: mijd de flaptekst over Irene die ook op diverse sites wordt weergegeven. Die geeft te veel van de plot weg!
In afwijking van wat ik normaal gesproken doe heb ik het hier weggelaten!
Lemaitre bevestigt zijn status als topper
Het is nog niet eens twee jaar geleden dat ik voor het eerst een boek las van Pierre Lemaitre, het geweldige Drie dagen en levenslang. Inmiddels ben ik toegekomen aan het vierde boek van hem en het is nu wel duidelijk: hij behoort tot mijn favoriete auteurs. De eerste thriller in de reeks rond Camille Verhoeven, Irene, is een meer dan voortreffelijke thriller.
Stevig verhaal
Dit boek is niet voor tere zieltjes, het gaat er nogal gewelddadig aan toe. Verschil met veel anderen is dat het in dit verhaal een functie heeft en niet alleen maar is bedoeld om te shockeren; Lemaitre beschrijft wel wat de politie zoal tegenkomt, maar zonder een overdosis aan bloederige details.
Verantwoordelijk voor al deze ellende is een misdadiger die een luguber spel speelt met de politie. Hij imiteert moorden die in bekende en minder bekende thrillers worden beschreven. Het gaat bijvoorbeeld om de misdaden uit De zwarte Dahlia van James Ellroy of American psycho van Bret Easton Ellis.
Het duurt even voordat het kwartje valt bij Camille en zijn team maar dan begint de zoektocht naar de dader langzaam maar zeker vorm te krijgen. Het leidt tot een jacht die steeds intenser wordt, zeker als Camille Verhoeven er persoonlijk bij betrokken raakt.
Tot aan het laatste deel heeft het alle trekjes van een rechttoe rechtaan thriller. Maar inmiddels is wel duidelijk dat Lemaitre aan elk verhaal wel een bijzondere wending weet te geven. In dat laatste deel gebeurt veel en van alles, een deel van wat daaraan vooraf is gegaan komt ineens in een heel ander licht te staan. Het is de meester ten voeten uit.
Bijzondere opbouw en kleurrijke personen
De opbouw van Irene is tamelijk bijzonder. Een groot deel bestaat uit (zeer) korte hoofdstukken, soms niet meer dan een alinea, soms ingetogen en soms is het een verbaal vuurwerk. Het laatste deel, het gedeelte met die plotwending, is veruit het langst. Vanaf de eerste pagina zit je in het verhaal, de spanning neemt toe, en in het laatste deel is het echt niet meer weg te leggen, zo goed!
De personages zijn heel kleurrijk. Hoofdpersoon is de door een groeistoornis klein gebleven, slechts één meter vijfenveertig lange Camille Verhoeven. Zijn kwaliteiten als speurder zijn omgekeerd evenredig aan zijn postuur. Hij heeft maar één vrouw in zijn leven gehad, Irene. Inderdaad, degene naar wie het boek is vernoemd. Het mag dan ook geen verrassing heten dat zij een belangrijke rol heeft.
Zijn collega’s zijn ook markante types. Het rijkeluiszoontje Louis die bij de politie is gegaan uit overtuiging en Armand, die vooral opvalt door zijn gierigheid. Het is een hecht team met bijzondere kwaliteiten.
Mening over Irene
Lemaitre weet in enkele woorden personen te typeren, situaties te schetsen en de sfeer weer te geven. Hij heeft er weinig woorden voor nodig, elk woord is raak. Ondanks dat ook Irene een flink aantal herkenbare elementen bevat die je in vrijwel elke politiethriller tegenkomt, doet het op geen enkel moment voorspelbaar aan, integendeel.
Irene is een meesterlijke thriller. Een uitstekend verhaal, heel goed opgebouwd, prachtige personages. Het is goed en spannend van begin tot eind, met als hoogtepunt het memorabele slotgedeelte.
Ontdek meer van JKleest
Abonneer je om de nieuwste berichten naar je e-mail te laten verzenden.
Een paar minuten geleden uitgelezen. Kan niet anders dan het met je eens zijn!
Waaruit ik opmaak dat je er zeer van hebt genoten en dat is mooi!