De vrouw uit wie ik huilend werd geboren,
Die mijn m’n leven gaf, is overleden.
De navelstreng nu pas echt doorgesneden,
ook eerder al had ik haar vaak verloren.
Ik moest naar school. Ineens ben ik alleen
tussen veel vreemde kinderen die huilen.
Ik redde me door in mezelf te schuilen –
in trance haast, met wanhoop erdoorheen.
Voor ’t eerst alleen thuis zonder kinderhoeder
De stilte sloop vol dreiging naderbij.
Ik werd op straat gezet. Mijn moeder zei:
‘Je bent te stout. Zoek maar een andere moeder.’
Ik dwaal langs straten en weet heg noch steg.
Ik huil dat ze moet komen. Ze blijft weg.
Wow wat een prachtig gedicht!! Ik ben er echt even stil van. Heel erg bedankt voor het delen, deze ga ik opslaan voor mezelf.