Als je me kwijtraakt – Ester Naomi Perquin

Eerst eens luchtig informeren langs perrons, ik hou van treinen,
verdwaal nogal graag, vraag me maar na, vul formulieren in
dat ik er zus en zo uitzag, dit of dat aan.

Daarna zoek je een foto – neem die ene aan zee, waar mijn neus
kleiner lijkt – en hangt mijn gezicht op in talloze straten,
in cafés waar ik nooit ben geweest
(zou je hebben gezworen).

Als het nog langer gaat duren, als je ’s nachts niet kunt slapen
omdat ik niet woel, zucht of opsta, twee woorden
moet schrijven omdat ik ze anders vergeet,

als je wel slaapt maar niet wakker wordt van mijn plotseling
stommelend lachen (ik droomde wat ik niet meer weet,
wat vervaagde maar zo grappig was)

kun je maandenlang bezorgd aan wildvreemden gaan vragen
of ze me hebben gezien of gesproken, wanneer dat was,
zijn ze daar wel zeker van, wat ik toen zei en
verzweeg, of ik destijds heb gelogen –

Daarna vergeet je voorzichtig aan de kleur van mijn haar
en mijn ogen, dat ik steevast in het Engels vloekte,
altijd pasta stuk liet koken, hoe ik kon praten
om het praten in de stiltes die je liet

en later groei je er volledig overheen: dat ik zo vaak
mijn hand losmaakte als ik naast je liep,
op feestjes steeds een uurtje
wilde blijven en ten slotte
ook dat ik verdween.

Share

Geef een reactie

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.