De stem van de viool – Andrea Camilleri

 

Niets is wat het lijkt

De receptuur van de boeken van Andrea Camilleri die gaan over commissaris Montalbano is bekend. Ze zijn anders dan de meeste andere thrillers of politieverhalen. Een misdaad vormt de rode draad, maar het gaat toch vooral om sfeertekening en de kleurrijke personages. Bovendien zijn de plots inventief en niet rechttoe rechtaan, er is altijd wel een diepere laag. De vierde in de reeks, De stem van de viool, is daarvan weer een uitstekend voorbeeld.

Ogenschijnlijk eenvoudige zaak

Salvo Montalbano moet naar een begrafenis en hij gebruikt daarvoor een dienstauto, met chauffeur. Dat is Gallo, één van de agenten, die van zichzelf denkt dat hij goed en hard kan rijden. Hij overschat zichzelf en knalt op een stilstaande auto. Ze hebben haast en laten een briefje achter. Op de terugweg blijkt die auto er nog te staan. Niemand heeft het briefje gebruikt om naar het bureau te bellen. Montalbano vindt dat raar.

Als het werk erop zit krijgt hij thuis een telefoontje van Livia, zijn lange-afstandsrelatie. Zij dringt aan op trouwen en daar wordt hij zo onrustig van dat hij niet in slaap valt. Hij besluit om terug te gaan naar de plek des onheils en geheel in strijd met de regels breekt hij in. In het huis vindt hij het lijk van een naakte vrouw, in een bijzondere positie. Hem valt op dat het huis nauwelijks is ingericht en dat er geen kledingstuk van de vrouw te vinden is. Er zijn wel wat aanknopingspunten om een onderzoek te starten. Het is niet veel maar aan Montalbano kun je zoiets wel overlaten.

Camilleri lezen is een klein feestje

Wat maakt de boeken van Camilleri nou zo aantrekkelijk? Zoals in de eerdere delen bevat De stem van de viool de typische ingrediënten. Montalbano is een kleurrijke hoofdpersoon die er een geheel eigen werkwijze op nahoudt. Het is een groot liefhebber van lekker eten, vooral van vis, en hij heeft overal zijn adresjes. Hij houdt van vrouwelijk schoon maar zijn knipperlichtrelatie met Livia is voor hem zo belangrijk dat hij geen avontuurtjes aangaat. Er zijn meer markante personen, zoals zijn adjunct Augello die op zeer goede voet staat met Livia. De telefonist Catarella mag niet onbenoemd blijven. Zijn onbeholpen taalgebruik en andere gebrekkige vaardigheden zorgen geregeld voor komische situaties.

De plot is ook nu weer inventief. Op het oog lijkt het een doorsnee misdaad maar er zit veel meer achter. Genoeg plotwendingen maar nooit geforceerd. Ook de eerste indruk van de personages is bedrieglijk. Neem het slachtoffer. Een naakte vrouw, bij leven een schoonheid, in een nauwelijks gemeubileerd huis, ver weg van huis en echtgenoot en die er een ongewoon ritme op nahoudt en over voldoende geld lijkt te beschikken. Ze is een geregelde gast in een hotel en ja, waar gaan dan de eerste gedachten naar uit? Het blijkt heel anders te zitten.

De andere gebruikelijke ingrediënten zijn er ook. De stereotypische drukdoenerij van Italianen, de macht van de georganiseerde misdaad, zon, warmte, zee, mooie vrouwen, lekker eten en drinken, het is er allemaal.

Camilleri is er weer in geslaagd om tot een goed smakend resultaat te komen. De stem van de viool is inventief, minder oppervlakkig dan het lijkt, je moet je hoofd erbij houden om het te kunnen volgen en de glimlach is nooit ver weg, Wat wil je nog meer?

De stem van de viool
Commissaris Montalbano
Andrea Camilleri
Politieroman
Serena Libri
1997
Paperback
275
Yond Boeke, Patty Krone
9789076270319
Share

Geef een reactie

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.