Hoopgevend
Bloedblaren was mijn kennismaking met Naomi Rebekka Boekwijt. Verschillende van haar collega-auteurs noemden haar zeer getalenteerd en met dat boek bevestigde zij haar kwaliteiten. Het stadium van veelbelovend was zij daarmee wel ontgroeid. De grote vraag is dan of zij dat niveau weet vast te houden. Het antwoord op die vraag geeft zij met Stemmen, dat misschien nog wel beter is.
Vergelijkbaar en toch heel anders
Terwijl bij Bloedblaren de adrenaline van de pagina’s spatte, is Stemmen qua toon een stuk ingetogener. De onderwerpen, de thematiek is min of meer vergelijkbaar. In beide gevallen is een beschadigde ziel de hoofdpersoon, ook hier van een jonge vrouw en is de waarde van echte vriendschap een belangrijke rode draad. De verschillen zijn evenwel groter. In haar laatste boek onderzoekt Boekwijt een heel andere vorm van een psychisch mankement.
Sis heeft de hoofdrol. Een jonge vrouw, afgesloten van de buitenwereld, hoort stemmen en ziet mensen die er niet zijn, zoals een klein meisje. Aan haar ouders heeft zij helemaal niets gehad, die vonden hun eigen carrière veel belangrijker dan het welzijn van hun kinderen. Ze heeft meer aan haar jongere broer, maar die kan uiteraard niet voorkomen dat Sis in de problemen komt. Na een vruchteloze rondgang langs verschillende hulpverleners komt ze eindelijk terecht bij Hanne, de eerste zorgverlener die haar vertrouwen weet te winnen.
Hanne zorgt ervoor dat Sis in een woongroep terechtkomt. Het blijkt een voltreffer. Eindelijk ontmoet zij mensen van wie zij warmte ontvangt, zoals de verzorgenden, medebewoners en daarvan met name Japke met wie zij heel hecht wordt. Japke heeft ook zo haar problemen, maar samen weten zij zich langzaam maar zeker, en bepaald niet zonder tussentijdse inzinkingen, te ontworstelen aan hun situatie.
Sis heeft ook andere aanknopingspunten die haar helpen, maar veruit de belangrijkste is Hanne. Deze oudere dame voelt feilloos aan hoe zij met Sis moet omgaan; ruimte geven waar het kan, oprapen als het moet, zwijgen als het past. Je zou iedere hulpbehoevende zo iemand gunnen. Boekwijt werkt die verhouding heel knap uit door er een element aan toe te voegen. Hanne heeft ook zo haar redenen om Sis als speciale patiënt te beschouwen, haar eigen projectje, zeg maar.
Knappe roman
Ook in Stemmen weet Boekwijt heel overtuigend de gedachten, de gevoelens, de demonen van een mens met problemen te laten zien. Als dit zou zijn geschreven door een psycholoog met een schat aan ervaring zou je het zomaar geloven. Des te knapper is het als je weet dat Boekwijt nog vrij jong is, geboren in 1990, opgeleid is in de wijsbegeerte en in Denemarken werkt als huisschilder. Het is misschien wel bij uitstek het soort werk dat je de mogelijkheid biedt om dit soort verhalen te verzinnen en in gedachten uit te werken.
Een ander aspect waarom Stemmen zo goed bevalt. Je hebt constant te maken met mensen met psychische problemen en hoe ze daar maar mee om moeten zien te gaan. Zelfmoordpogingen komen voorbij, verstoorde relaties, zoals die van Sis en Japke en hun beider ouders en problemen tussen de mensen in de woongroep onderling.
Genoeg redenen om een zwartgallige, deprimerende geschiedenis te verwachten. Dat is bij vlagen zeker het geval, maar hoop en uitzicht op een betere toekomst zijn toch vooral de drijvende krachten van dit boek. Het einde van Stemmen is daarvan een prachtig voorbeeld. Ook hier weet Boekwijt precies de juiste toon te raken, zoals ze dat eigenlijk in het hele boek doet. Bijzonder knappe roman van een schrijfster die de psychiatrische roman (aldus de uitgever) tot grote hoogte weet op te stuwen!
Literatuur
Atlas Contact
2024
Paperback
271
