Laat me niet vallen – Willy Vlautin

 

De droom van een dommekracht

In Laat mij niet vallen van Willy Vlautin spelen twee personen de hoofdrol. De belangrijkste is Horace Hopper, een iets minder prominente rol is weggelegd voor meneer Reese. Zij zijn geen familie van elkaar, desondanks is hun relatie hechter dan menig vader-zoon relatie. Nu zij op leeftijd zijn gekomen en de geest van mevrouw en het lichaam van meneer Reese langzaam maar onomkeerbaar achteruit gaan hebben zij maar één wens: dat Horace hun ranch overneemt. Maar deze heeft andere plannen. Hij droomt ervan om profbokser te worden.

Van dromen en nachtmerries

Aan het begin wordt meteen veel duidelijk van de achtergrond en de dromen van Horace. Hij opent een versleten notitieboek dat begint met “Logboek van nachtmerries.” Een van de eerste notities gaat erover dat hij is achtergelaten in Tonopah, wat hij tientallen keren heeft onderstreept. Tonopah is de afgelegen plaats waar de ranch ligt van het echtpaar Reese. Desondanks lijkt hij zijn draai wel te hebben gevonden. Hij verricht zijn werk en hij voelt zich geborgen.
Maar hij droom van een andere toekomst. In zijn caravan hangen foto’s van profboksers en hij wil niets liever dan er ook één te worden. Hij vertrekt om zijn droom in vervulling te doen gaan en zet daarmee een min of meer verzekerde toekomst op het spel.

Hij belandt in de nogal ranzige wereld van het boksen. Horace werkt zich te pletter om een bokstrainer te kunnen betalen. As hij de kans krijgt om in te vallen als een bokser het laat afweten grijpt hij deze. Het is het eerste van een reeks gevechten die hij weet te winnen. Het zijn bepaald geen glorieuze zeges, eerder pyrrhusoverwinningen. Na elke zege raakt zijn lichaam verder gesloopt. Dat kan onmogelijk goed blijven gaan.

In de tussentijd volgen wij de aftakeling van meneer Reese. Zijn rugpijn maakt het onmogelijk om door te gaan met het werk en hij ziet geen andere uitweg dan ermee te stoppen. Hij volgt wel de ontwikkelingen rondom zijn geliefde pleegzoon en helpt hem waar nodig. Tot aan het dramatische einde werpt hij zich op als diens beschermer.

Intens, eenvoudig en tamelijk voorspelbaar

Laat me niet vallen is in wezen een nogal eenvoudig verhaal. Horace is een oersterke dommekracht met een enorm vermogen om te incasseren. Uitdelen gaat hem moeilijker af, maar als hij terugslaat is het bijna meteen vernietigend. Zijn probleem als bokser is dat hij pas terugslaat als er geen uitweg meer is en een nederlaag bijna onafwendbaar lijkt.
Zelfdiscipline is te veel gevraagd. Hij traint hard, werkt hard, maar doet veel teniet door zich vol te proppen met ongezonde troep.

Het taalgebruik in Laat me niet vallen is eenvoudig. Het tempo is laag, er gebeurt niet zo veel. De bewoordingen die Vlautin kiest om het nogal schimmige milieu van de wereld van het profboksen te beschrijven doen onvoldoende recht aan het karakter van dat milieu. De boeven met wie Horace te maken krijgt komen er minder slecht af dan zij verdienen. Het had grimmiger gekund.
Vanaf het begin hangt er een zweem van melancholie over het verhaal. Je voelt op je klompen aan hoe het verhaal zich zal ontwikkelen, hoewel het einde nog wel een zekere verrassing biedt.

In Laat me niet vallen leef je wel intens mee met de hoofdpersonen. De aftakeling van meneer Reese is bijna voelbaar, de wanhopige pogingen om zijn ranch te kunnen laten voortbestaan zijn prachtig beschreven. Datzelfde geldt voor de pijn van Horace na alle klappen die hij krijgt. Dat is op zich genoeg voor een mooi verhaal, maar de te sentimentele, soms drakerige toon van de gesprekken tussen de twee hoofdpersonen doen daaraan geen goed. Dat is jammer. En onnodig.

Laat me niet vallen
Willy Vlautin
Literatuur
Meulenhoff
2018
Hardcover
297
Dirk-Jan Arensman
9789402309836
Share

Geef een reactie

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.