Van oude mensen en dingen die nooit voorbij gaan
Johan Theorin heeft vier boeken geschreven die zich op het Zweedse eiland Öland (zie link) afspelen, elk jaargetijde heeft zijn eigen aflevering. De voorgaande delen, Schemeruur, Nachtstorm en Steenbloed bevielen uitstekend. Het laatste deel, Grafheuvel speelt zich in de zomer af en doet zeker niet onder voor de voorgaande delen.
De hoofdrollen in Grafheuvel zijn weggelegd voor mensen op leeftijd, bejaarden met de nodige slijtage maar nog steeds actief. In de vorige delen had Gerlof Davidsson een kleine rol, dit verhaal draait vooral om hem. Verschillende vreemde voorvallen trekken zijn aandacht. Ze lijken allemaal te maken te hebben met de familie Kloss die een nogal prominente rol voor zich heeft opgeëist op het kleine eiland en die onder meer het Ölandic resort exploiteert.
De familie Kloss is de sigaar
Deze familie kent nogal wat dubieuze figuren die van alles uitspoken wat het daglicht niet kan verdragen. De centrale rol lijkt weggelegd voor Kent Kloss, die zich bezig lijkt te houden met smokkel en aanverwante activiteiten.
Het luxe en onbezorgde leventje van deze familie wordt bedreigd. De boot waarmee hun zomervoorraad is aangeleverd wordt min of meer gekaapt en verdwijnt. Op een kwade dag breekt op het resort een ziekte uit die niet besmettelijk is maar die wel vrijwel iedereen treft die er verblijft. De gasten vertrekken zodra ze zijn hersteld. Het zomerseizoen waarvan het resort het moet hebben is naar de knoppen. Het blijft daar niet bij.
Verschillende perspectieven en verhaallijnen
Theorin kiest er in Grafheuvel voor om het verhaal te vertellen vanuit verschillende personen. Gerlof is genoemd, een andere belangrijke speler is Aron Fredh, die consequent wordt aangeduid als de remigrant. Niet voor niets. Hij is in zijn jonge jaren, in de jaren dertig, met zijn stiefvader vertrokken naar het beloofde land. Dat bleek niet Amerika te zijn zoals hem was voorgehouden, wel Rusland, de bestemming van veel Zweden in die tijd. Hij maakt van alles mee en ontwikkelt zich tot een kille en gewetenloze moordenaar in dienst van de overheid. Als zijn vrouw ziek wordt, we zijn inmiddels in jaren negentig beland, wil hij terug naar Öland. Hen wacht een nare verrassing waar de familie Kloss de hand in heeft. Aron Fredh laat het er niet bij zitten, op zijn hoge leeftijd wordt hij een man met een missie.
Deze verhalen worden afgewisseld met die van de jonge Jonas Kloss, een eenzame puber die meer ziet dan goed voor hem is. Verder komen er nog wat minder belangrijke figuren aan bod die wel nodig zijn om het verhaal op gang te houden en het plaatje in te vullen.
Langzame start van een rustig vertelde geschiedenis
Grafheuvel kent een kalme opbouw. De personen en de gebeurtenissen worden rustig gebracht. Verderop in het verhaal komt er wat meer vaart in, maar het blijft vooral evenwichtig. Nergens te traag noch te gehaast. Zonder al te veel overbodige details te benoemen weet hij de personen goed te karakteriseren, hoewel ze wel een tikje clichématig zijn en blijven.
Zoals ook uit de eerdere delen bleek lijkt het hem er meer om te gaan om (deels mystieke) verhalen te vertellen en Öland te beschrijven. Daarin slaagt hij wederom uitstekend. Wie het eiland een keer in de zomer heeft bezocht zal er veel van herkennen.
Het slot van Grafheuvel kent de nodige dramatiek. Niet alles komt op zijn pootjes terecht, maar het is wel een eindschot dat past bij deze auteur.
Grafheuvel is weer genieten van begin tot eind! Enerzijds jammer dat de reeks hiermee ten einde is, anderzijds valt er over het eiland niet veel nieuws meer te vertellen. Zo bezien is het misschien maar beter zo, hij voorkomt dat hij in herhaling zou vervallen.
Meer informatie over het boek:
Link naar eerdere blog over Öland:
Ontdek meer van JKleest
Abonneer je om de nieuwste berichten naar je e-mail te laten verzenden.