Afwassingen – Patrick DeWitt

Niet overtuigend

Tijdens het interview van 3 november 2018 op Crossing border vertelde Patrick DeWitt over de totstandkoming van zijn debuut Afwassingen. Hij werkte als afwasser in een bar in Hollywood en maakte tijdens zijn werk aantekeningen van wat hem tijdens zijn werk zoal opviel. Deze aantekeningen heeft hij later gebruikt als uitgangspunt bij het schrijven van dit boek.

Over in hoeverre het autobiografisch is heeft hij zich niet uitgelaten. Uit de manier waarop het is geschreven zou je kunnen opmaken dat het ten minste deels het geval is. Afwassingen is geschreven in de tegenwoordige tijd waarbij de auteur voortdurend de hoofdpersoon aanspoort om te vertellen over wat deze laatste meemaakt. De eerste zin is illustratief:

“Vertel over de stamgasten.”

Nogal deprimerend

De hoofdpersoon is niet een afwasser maar werkt als barman in Hollywood. De meeste vaste gasten bestaan uit types die hun glorieuze toekomst al ver achter zich hebben gelaten. Mislukt als acteur of kansloos om ook maar iets te bereiken in die “glamoureuze” wereld. Het weinige geld waarover zij beschikken gaat op aan drank.
Volgens de auteur is dit wel een doorsnede van de bezoekers van dergelijke gelegenheden in Hollywood.

De barman geeft nogal veel gratis drankjes weg aan de stamgasten, net als zijn collega’s overigens. Zelf is hij ook een gretig gebruiker, hoewel hij zich beperkt tot een bepaald merk whisky. Het wordt allemaal toegestaan. Het drankgebruik van de barman zelf loopt steeds meer de spuigaten uit. Hij weet zich niet te beheersen, hij rijdt vrijwel elke nacht stomdronken naar huis. Zijn vrouw wordt het te gortig en zij vertrekt.

Hij beseft dat hij zo niet verder kan en onderneemt een wanhopige en aanvankelijk vergeefse poging om van de drank af te komen. Toch weet hij uiteindelijk een uitweg te vinden uit deze doodlopende straat.

Hypnotiserend ritme dat uiteindelijk verveelt

Afwassingen leest niet zo moeilijk. Het tempo ligt hoog, de personages blijven vlak. Het gaat om de impressies van een groot aantal gasten en een beperkt gedeelte van de levensloop van de barman. Ook van hem kom je weinig te weten. Zijn achtergrond is onduidelijk, zijn toekomst eveneens. Het gaat om een bepaalde periode in het hier en nu.

Door de vertelwijze heeft het wel een soort hypnotiserend ritme. Je zou het kunnen vergelijken met een treinreis: de cadans voelt prettig en aanvankelijk kan het uitzicht boeiend zijn, maar gaandeweg kan het ook gaan vervelen. Zo ook in Afwassingen. In eerste instantie vermaak je je prima met de vreemde snoeshanen die hij beschrijft, maar op den duur wordt het vrij eentonig. Dat geldt voor de (stam)gasten, maar ook voor de beschrijvingen van de nogal vreugdeloze seks met veelal verlopen types in steegjes en bezemkasten nadat zijn vrouw hem heeft verlaten.

In Afwassingen laat DeWitt wel zien dat hij potentie heeft. Hij is een schrijver om in de gaten te houden. Maar dan moet hij wel meer laten zien dan in dit debuut dat een ambivalent gevoel geeft. Als debuut verdient Afwassingen het voordeel van de twijfel, maar overtuigend is het nog niet.

Afwassingen
Patrick DeWitt
Roman, alcoholverslaving
Nijgh & Van Ditmar
2013
Hardcover
219
Saskia van der Lingen, Caroline Meijer
9789038897356
Share

3 gedachten over “Afwassingen – Patrick DeWitt”

  1. Heb je The Sisters Brothers gelezen, Jan? Dat is een heel aardig en ook geestig boek. Ik was niet zo weg van de persoon Patrick DeWitt toen hij geinterviewd werd bij een lezing van het John Adams Institute. Maria en Marianne (Brixy) waren daar ook bij. Hij was toen bijna onbeschoft tegen de interviewer, Russell Shorto, toch niet de minste interviewer want zelf een heel goede historicus en schrijver. Gaf amper een zinnetje antwoord op vragen. Russell werd er niet goed van en wij ook. Toen we dan onze boeken lieten signeren, keek hij je nauwelijks aan, zei niet gedag en hield zich alleen bezig met zijn kleine zoontje die naast hem zat. Echt heel onbeschoft, vond ik. Je neemt je kleine kind toch niet mee naar zo’n lezing, gewoon idioot. Je wilt toch tenminste je lezers even aankijken en iets zeggen. Ik ben dat nooit vergeten. Hij was de onvriendelijkste schrijver die ik ooit meegemaakt heb bij een lezing van John Adams.

    Beantwoorden
    • Bij het interview op Crossing border was hij redelijk aanspreekbaar, maar hij kwam ook over als een vrij verlegen type, niet erg op zijn gemak. Toch was het wel een aardig gesprek, we kwamen best veel over hem te weten. Ofwel: een positievere ervaring dan die van jou. De gebroeders Sisters staat wel op mijn wensenlijst, ik lees daarover vaker positieve reacties.

      Beantwoorden
  2. Misschien heeft hij een beetje geleerd hoe zich te gedragen! De film van de Sister Brothers is trouwens ook heel goed! Geestig boek en geestige film dus!

    Beantwoorden

Geef een reactie

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.