Sterk eerste en matige tweede helft
Van Daniel Mason heb ik eerder het prachtige De wintersoldaat gelezen. Dit beviel mij bijzonder goed en ik wil zeker meer van hem lezen, zoals De pianostemmer, ook zo’n hoog aangeschreven titel. Zijn meest recente boek is North Woods en omdat dat mij zo uitnodigend lag aan te staren in de bibliotheek kon ik die verleiding niet weerstaan.
Het verhaal
Wanneer twee jonge geliefden ontsnappen uit een puriteinse kolonie, beseffen ze allerminst dat hun eenvoudige blokhut de thuisbasis zal gaan vormen voor een uitzonderlijke reeks bewoners. Een Engelse militair, voorbestemd voor eeuwige roem, verlaat de slagvelden van de Nieuwe Wereld om zich aan appels te wijden. Een stel ongetrouwde tweelingzussen overleeft de oorlog en de hongersnood, maar gaat ten onder aan jaloezie en begeerte. Een misdaadverslaggever graaft een massagraf op en merkt dat de eeuwenoude bomen weigeren hun geheimen prijs te geven. Een hopeloos verliefde schilder, een oplichter, een rondsluipende panter, een wellustige bij: allemaal zien ze de mysteries van de noordelijke bossen onder ogen, en komen erachter dat het duistere, rauwe en mooie verleden nog steeds springlevend is.
Door cycli van de geschiedenis, de natuur en zelfs literatuur te doorkruisen toont North Woods ons de ontelbare, magische manieren waarop wij verbonden zijn met onze omgeving en met elkaar, dwars door tijd, taal en ruimte heen. Deze onvergetelijke roman, die de seizoenen en de twaalf maanden van het jaar volgt, gaat over geheimen en het lot, en werpt de tijdloze vraag op: hoe leven wij verder, ook als we er niet meer zijn?
Mijn mening
Tot aan ongeveer de helft dacht ik dat North Woods weer een topper van Mason zou zijn. Naarmate ik in het boek vorderde, verdween die gedachte steeds verder naar de achtergrond. Een huis in de wouden van Massachusetts staat centraal en dat gaat goed zolang de eerste generaties bewoners hun leven hebben voltooid. Wat daarop volgt, wordt steeds vreemder en hoewel alles met alles te maken lijkt te hebben, is het evengoed los zand. Zo ongeveer elk hoofdstuk kun je apart lezen als kort verhaal. Hoewel daarin elementen en gebeurtenissen terugkomen van voorgaande bewoners en hun geschiedenissen, kun je ze ook waarderen zonder die verbanden.
Dat geeft meteen ook de zwakte aan: na elke paar pagina’s kun je opnieuw beginnen, omdat er een nieuw verhaal begint, vaak in een steeds andere vorm. Technisch interessant, compositorisch vernuftig, maar het leest steeds minder fijn naarmate je vordert.
Bij dit soort romans is het ook altijd een probleem om een goed en geloofwaardig einde eraan te breien, maar zelfs Mason heeft die noot niet kunnen kraken.
Literatuur
Hollands Diep
2023
Harde kaft
396
Theo Schoenmaker
Ontdek meer van JKleest
Abonneer je om de nieuwste berichten in je inbox te ontvangen.