De weken vliegen voorbij. Als je dan even terugblikt is het ook niet verwonderlijk dat ze omvliegen. Hoe mijn boekenweek eruit zag?
Vertrouw nooit iemand van wie de televisie groter is dan de boekenkast
De weken vliegen voorbij. Als je dan even terugblikt is het ook niet verwonderlijk dat ze omvliegen. Hoe mijn boekenweek eruit zag?
Niet de wind, maar een boze mond
doofde de kaars. De koningszoon verdronk.
Wie op hem wachtte werd gek van verdriet
en sprong in zee. Beiden werden een lied.
Ga in die goede nacht niet al te licht.
De oude dag moet laaien en weerstaan;
Raas, raas, tegen het sterven van het licht.
Tijdens een middagje vrij kan je zomaar ineens in een kringloopwinkel terecht komen. Dochter wilde er graag heen om in het boekenaanbod te neuzen. Ik mocht de chauffeur van dienst zijn.
Ik zat te wachten in een groot en leeg café
in bont gedoken, rillend in mijn eigen vuur
en alle bleke kellners wachtten mee…
Zij spraken weinig, met gedempte stem:
ze wacht op hem, ze wacht op hem, op hem…
Er was geen klok, geen tijd, alleen maar duur.
Kritiek op heden gepaard aan toekomstvisie
Ewald Engelen is hoogleraar financiële geografie aan de UvA en is bekend als publicist en activist, onder andere vanwege zijn kritiek op de euro en op TTIP. Marianne Thieme is medeoprichter en fractievoorzitter in de Tweede Kamer voor de Partij voor de Dieren. In het boek De kanarie in de kolenmijn hebben zij hun krachten gebundeld.
Marianne Thieme en Ewald Engelen waarschuwen tegen de onhoudbaarheid van de huidige politieke en financiële keuzes. Als een kanarie in de kolenmijn signaleren zij gevaren die onze toekomst bedreigen. Dat het fossiele denken gedurende lange tijd zo'n beetje alle verzamelde reserves aan fossiele brandstoffen erdoor heeft gejaagd. Dat honger niet het gevolg is van te weinig voedselproductie, maar dat het vooral gaat over voedselverdeling en -verspilling. Dat de strijd om water er niet een is van de verre toekomst. De meeste politici en wetenschappers kiezen voor marginale veranderingen binnen de status quo waarbinnen we ons richten op meer economische groei en meer vrijhandel. Marianne Thieme en Ewald Engelen pleiten voor een radicale koerswijziging. Thieme vanuit ecologisch oogpunt, Engelen vanuit economisch perspectief. Ze komen tot een gemeenschappelijke conclusie: het financiële systeem en het politieke stelsel zijn volledig vermolmd. Plan B is onontkoombaar.
In De wijsheid van een tandeloze glimlach gaat Daniel Klein naar Griekenland omdat ze daar volgens hem lijken te weten hoe je een lang en gelukkig leven leidt. Hij is over de zeventig en verbaast zich over zijn leeftijdgenoten die geforceerd jong willen blijven. Ze willen nog op Franse les, aan skydiving doen, nemen implantaten in plaats van een kunstgebit omdat ze geen oude mannenglimlach willen en vrouwen van tegen de zeventig laten hun borsten liften. Maar waarom? Waarom altijd op zoek naar nieuwe uitdagingen en mee blijven doen aan het jachtige leven? Kun je niet beter daarmee stoppen en genoegen nemen met een leven in aangename rust, keuvelend met vrienden gewoon het leven leven. Hij haalt Epicurus aan: “Niets is genoeg voor wie genoeg te weinig vindt”.
Journalistieke topprestatie
De Haagse wijk Transvaal is de afgelopen jaren meerdere malen negatief in het nieuws geweest. De demonstraties voor IS en de rellen naar aanleiding van de door een nekklem omgekomen Antilliaan Mitch Henriquez liggen nog vers in het geheugen. Arabist en journalist Maarten Zegers woonde enkele jaren in de wijk en heeft deze gebeurtenissen van nabij meegemaakt. In Ik was een van hen doet hij verslag van die periode.
Nadat Maarten Zeegers drie jaar geleden als een van de laatste journalisten Syrië uit werd gezet, vestigde hij zich met zijn Syrische vrouw Sarah in de Haagse wijk Transvaal. Net als in de aangrenzende Schilderswijk is 90 procent van de inwoners allochtoon. Zoals hij in Wij zijn Arabieren van binnenuit schreef over de Syrische revolutie, duikt hij in Ik was een van hen diep onder in een Nederland dat hij niet meer herkent.
Al snel ontdekt hij dat hij als journalist niet welkom is in de vaak gesloten gemeenschappen, en daarom besluit hij als een moslim te gaan leven. Zijn nieuwe identiteit opent vele deuren: zo is hij niet alleen getuige van een duiveluitdrijving en een rituele geseling, maar speelt hij net zo makkelijk tafelvoetbal met een jihadist en wordt hij, vanwege zijn vele connecties, zelfs gevolgd door de aivd.
In Ik was een van hen schildert Maarten Zeegers een onthullend portret van twee wijken die illustratief zijn voor een veranderend Nederland.
We hadden eens een losbol op bezoek.
Oom Gerrit werd door moeder zo omschreven.
Allicht was ik op grond van dit gegeven
naar blijken van losbolligheid op zoek.
De eerste regel is om te beginnen.
De tweede is de elfde van beneden,
De derde is om wat terrein te winnen.
De vierde moet weer rijmen op de tweede.