Juni 2020

In juni was het leestempo wat lager dan in de vorige maanden. Warmte maakt sloom en het lukte niet altijd even goed de aandacht erbij te houden. Toch kwam ik nog aan zeven,  gemiddeld vrij dikke, boeken. Valt nog best mee.  

Welke boeken heb ik dan in de afgelopen maand gelezen en welk boek is mijn boek van de maand geworden?

In chronologische volgorde maar weer.

De eerste was De fundamenten van ons leven door Wallace Stegner. Mooi, maar toch niet zo beklijvend als Wat behouden blijft dat wat compacter is en daardoor de aandacht ook beter gevangen wist te houden. Maar ik ben wel positief over dit boek.

Raadselachtig boek van een schrijver met een opvallende levensloop, helaas niet altijd in positieve zin. Het gaat om Mysteriën van de geweldige auteur Knut Hamsun. Vooral de hoofdpersoon is fascinerend, een mysterieus en ongrijpbaar figuur.

Nog zo’n grootheid, Margaret Atwood. Het slotstuk van de trilogie, Maddaddam. Naar mijn mening het minste deel van de reeks. Het komt met horten en stoten op gang, pas ergens rond de helft pakt het. Vanaf dan is het wel weer goed, mooi einde trouwens.

Een aangename verrassing bleek Het perron, mijn kennismaking met Sofie Smit, auteur en boekkunstenaar. Het is bijzonder vormgegeven en ook inhoudelijk is het prima verzorgd, mooi geschreven verhaal, goed opgezet en uitgewerkt..

En dan weer eens iets heel anders. Een bijzonder leuk en informatief boek voor mensen met een tuin die niet is volgeplempt met tegels. Vogels als huisgenoten door Len Howard is al lang geleden gepubliceerd, de heruitgave is voorzien van een voorwoord van Eva Meijer, een soort geestverwante.

Een bijzondere titel voor een bijzonder boek: Een vrouw op 1.000° door de IJslander Hallgrimur Helgasson. Het is een grimmige en tegelijk ook komische terugblik op het veelbewogen leven van een vrouw die wel genoeg heeft van het leven en de oven maar alvast heeft gereserveerd.

Af en toe, toch ook te weinig, neem ik de tijd voor een klassieker. Deze keer weer eens een boek van de geweldige John Steinbeck, het geweldige De druiven der gramschap. Dit was mijn conclusie: “Er zijn weinig boeken die het predikaat monumentaal verdienen. De druiven der gramschap wel. Het verhaal is prachtig, de afwisseling met de beschouwende stukken is sterk, de stijl is bewonderenswaardig beheerst. En het is tijdloos. Ook deze wereld heeft behoefte aan Steinbecks.”

Het was al met al weer een mooie leesmaand! Geen tegenvallers, wel een paar verrassingen, maar er kan er maar één de beste zijn. Wie anders dan Steinbeck, zijn De druiven der gramschap steekt er met kop en schouders bovenuit.

—

Hier de link naar eerdere afleveringen