Iemand wist het verschil niet tussen woede en wijsheid
tussen vrede en vanzelfsprekendheid
en tussen liefde en jaloezie,
en besloot te gaan lezen
Lees verderDe kunst van het lezen – Toon Tellegen
Een boek zegt meer dan duizend woorden – Herman Finkers
Iemand wist het verschil niet tussen woede en wijsheid
tussen vrede en vanzelfsprekendheid
en tussen liefde en jaloezie,
en besloot te gaan lezen
Lees verderDe kunst van het lezen – Toon Tellegen
In 2019 verscheen De vreemdelinge van Claudia Durastanti (1984). Het autobiografische element overheerst daarin en vormt de kapstok van een boek vol essayistiek, lyriek, filosofische overwegingen en beschouwingen. De flaptekst spreekt ook van fictie maar het is niet helemaal duidelijk hoe groot het aandeel daarvan is.
Het stond al een tijdje op mijn wensenlijst om aan de reeks De grote eeuw door Jan Guillou te beginnen. Kort geleden is het ervan gekomen! Bruggenbouwers is het eerste deel van een inmiddels tiendelige reeks. Deze omspant ongeveer de twintigste eeuw. Dit deel begint net na 1900 en loopt door tot kort na het einde van de Eerste Wereldoorlog.
Maar liefst elf boeken heb ik in december 2020 gelezen. Dat krijg je ervan. Een paar weken vrij die noodgedwongen vooral binnenshuis zijn doorgebracht, nauwelijks aan gebruikelijke sociale dingen gedaan die horen bij december, dus volop tijd om te lezen.
Ook nu weer veel variatie en ook veel verschil in waardering.
Stephan Enter heeft al enkele romans uitgebracht die goede waarderingen kregen. Pastorale is het eerste boek dat ik van hem heb gelezen en het is mij goed bevallen. Het bevat meerdere verhaallijnen, interessante personages en de thematiek spreekt aan. Zijn stijl bevalt ook prima en het bevat genoeg zinnen die het onthouden waard zijn.
Na de eerste lezing van het beknopte Zij van Helle Helle was mijn eerste gedachte: wat heb ik nou eigenlijk gelezen? Wat is er gebeurd in het boek? Weinig. Over wie heb ik gelezen? En waarom is alles in de tegenwoordige tijd geschreven? Pakt die keuze wel altijd goed uit? Kortom, een tweede lezing was nodig om meer gevoel voor de inhoud te krijgen.
Hoewel het jaar nog niet helemaal voorbij is kan ik nu, 27 december 2020, wel alvast de balans opmaken.
Ik heb tussen de kerstdagen van 2019 en van 2020 106 boeken gelezen. Dat is mijn persoonlijke record, voor wat het waard is. Door het C-woord veel meer binnen gebleven dan gehoopt, het is niet anders, maar daardoor wel meer kunnen lezen.
Londen is het theater waar De paradox van geluk door Aminatta Forna zich afspeelt. In terugblikken die op verschillende plaatsen het hoofdverhaal onderbreken komen ook andere plaatsen voor, maar dat zijn kleine zijlijnen over de achtergrond van beide hoofdpersonen.
Het leven van de joodse Jiří Weil (1900 – 1959) is, heel zachtjes uitgedrukt, weinig vreugdevol geweest. Als overtuigd communist ging hij op jonge leeftijd naar de Sovjet-Unie. De realiteit viel hem zwaar tegen en het duurde niet lang voordat hij in conflict kwam met de autoriteiten en werd teruggestuurd naar Tsjecho-Slowakije. Het was onrustig, de Duitsers waren de Sudeten-Duitsers aan het ophitsen. Na de oorlog, die hij wonderwel overleefde, werd hij als schrijver in de ban gedaan. Hij heeft nog net kunnen meemaken dat hij werd gerehabiliteerd, kort daarop stierf hij, leukemie. Des te verbazender is het dat hij in Leven met de ster op zo’n, de ellendige omstandigheden in aanmerking nemende, lichte toon heeft geschreven over die donkere oorlogsjaren.
De acht bergen van Paolo Cognetti gaat over de vriendschap tussen twee jongens, later mannen. Maar gaat het eigenlijk niet vooral over de onvoorspelbare en wispelturige natuur, het berglandschap,? Die magneet die mensen naar zich toe weet te trekken maar ze met hetzelfde gemak de das omdoet?