Een boek zegt meer dan duizend woorden – Herman Finkers
Overal jan gassen in de straten van oud kwaad-
sprekersland. Wij leven nu stukken sneller dan
de insecten! Felle zandstormen waaien op Mars;
permafrost beeldhouwt de bodem in een ijzeren
Lees verderAan de mensen die machines geworden zijn – H.H. ter Balkt
Ik kijk naar je rug, de kano, het water. Hoe alles
beweegt. Een blauwe schijn hangt op je schouders.
Je lijkt hem met de spaan uit het water te halen.
Je blauw zuigt de oevers op. Hoor je hoe dichtbij
Wees mijn weegschaal in het ochtendlicht en
declameer dat ik minder zwaar moet tillen aan
excessen. Ben je daar van bijgekomen? Goed.
na het elkaar niet omhelzen en het bespreken
van het elkaar niet omhelzen
na de vitello tonato de saltimbocca
en het viertal glazen witte wijn
die het gesprek met de 87-jarige vriendin
over het wel of niet doorgaan met publiceren
als je op leeftijd bent en misschien niet meer
beschikt over de scherpste pen
over laten vloeien
in het vergelijken van verliefdheden
het verschil in temperament
Lees verderGrachtengordelgedicht met duur eten – Tsead Bruinja
Door zijn gekuch mag hij niet naar buiten.
Voor oudere mensen kan dat gevaarlijk zijn,
heeft z’n moeder gezegd. Bijna al z’n strips las
hij al twee keer. Drie weken zonder school
is toch wel lang.
Creatief schrijven is gelukt. Maar dan.Creativiteit kun je debutant Sebastiaan Chabot niet ontzeggen. Zijn debuut De slaap die geen uren kent barst uit zijn voegen van taalkundige vondsten. Hij heeft de studie master Creative writing gevolgd en is afgestudeerd bij Jonathan Safran Foer. Het is vast niet helemaal toevallig dat laatstgenoemde op de achterkant het als volgt aanprijst: “Van het begin tot het einde zit deze roman boordevol verbeeldingskracht, wijsheid en bezieling”.
Avond. Twee tuinen verder woedt het voorjaar
en sluipen kapers door het donker.
Ergens vechten nagels om een vacht. Gekrijs
om kruimels liefde. Stukgebeten oren.
De krolse oorlog van een voorjaarsnacht.
Slecht getimede propagandaKolberg was de naam van een plaats die sinds het tot Polen is gaan behoren Kolobrzeg heet. Het is ook de naam van de laatste grote propagandafilm die tijdens het nazibewind werd opgenomen. Het was een zeer kostbare productie die als belangrijkste effect sorteerde dat veel Duitsers eindelijk begonnen in te zien dat ze stelselmatig in de maling zijn genomen met loze beloften dat de oorlog nog niet verloren was. In die zin is het een memorabele film. Kevin Prenger beschrijft de geschiedenis van de plaats en besteedt uitgebreid aandacht aan de totstandkoming van de film.
Mijn vriendin breit sokken
terwijl ik schilderijen verkoop.
Landschappen gaan van de hand.
En het getik van haar naalden
klinkt in mijn oren als applaus.
De aangespoelden hebben hun kleren
nog aan en hun gezichten nog op
Ooit waren ze vertrokken met de smaak
van het beloofde land op hun lippen